Voor, tijdens en na International Women’s Day brengt VIA vrouwen samen en moedigt de branchevereniging vrouwen aan om met elkaar in gesprek te gaan. Het doel: door ervaringen en learnings te delen samen tot een inclusievere werkomgeving te komen. Twee topvrouwen in de techindustrie, Angela Tropper en Danielle Brons gaan met elkaar in gesprek. Een intrigerend gesprek over diversiteit, gelijkheid en inclusiviteit.
Angela: Ik heb er moeite mee dat dagen als International Women’s Day nog nodig zijn om de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen zichtbaarder te maken. Maar helaas is het blijkbaar nog steeds nodig. Ik schrok toen ik afgelopen week las dat in Nederland 44 procent van de vrouwen financieel afhankelijk is van de partner of overheid en dat vrouwen gemiddeld 13 procent minder verdienen dan mannen.
Danielle: Daar ben ik het helemaal mee eens. Als ik met vrienden of collega’s over dit thema spreek, is iedereen het erover eens dat vrouwen en mannen gelijkwaardig aan elkaar zijn of zouden moeten zijn. Tegelijkertijd wordt er nog weleens verbaasd gereageerd als ik vertel dat mijn partner bepaalde periodes meer zorgtaken op zich neemt. Gelijkheid gaat ook verder dan alleen tussen mannen en vrouwen.
Angela: Die traditionele blik is niet iets wat we gemakkelijk kunnen veranderen, ben ik bang. Mijn dochter van 7 jaar kwam laatst thuis met de tekst: “Mama, voetballen is alleen voor jongens.” En dat terwijl we thuis altijd benadrukken dat meisjes hetzelfde kunnen (doen) als jongens, en andersom. Diversiteit, gelijkheid en inclusiviteit. We zijn allemaal mens.
Gelijkheid gaat ook verder dan alleen tussen mannen en vrouwen.
Danielle: Wat goed dat jullie hier thuis over praten, dat is denk ik de enige manier waarop we van de standaard-‘labels’ af kunnen komen. Bij ons thuis is het niet meer dan normaal dat mijn partner en ik de zorgtaken gelijkwaardig verdelen, dat kan ook inhouden dat hij er soms vaker voor de kinderen is. Ik hoop dat onze zoon en dochter straks ook hun eigen keuzes zullen maken en dat wanneer onze dochter later fulltime wil werken, hier niet vreemd van wordt opgekeken.
Angela: Jouw dochter heeft jou straks als rolmodel, ik had mijn moeder die vanuit Polen voor de liefde naar Nederland kwam. Universitair geschoold, maar in Nederlands kon ze niets met haar diploma’s. Zij sprak de taal niet, kende niemand en mijn vader werkte. Een inburgeringscursus was er toen nog niet, maar ze wilde per se onafhankelijk blijven en heeft alles gedaan om dit te bereiken. De les die ik als kleine meid hierdoor mee heb gekregen, is dat opkomen voor jezelf, een duidelijk doel voor ogen hebben en gewoon gaan, je uiteindelijk brengt waar je wil zijn of wil komen. Maar ook vertrouwen hebben als de weg ernaartoe soms iets langer duurt dan je zelf zou willen. Een tussenstation is ook goed. Meerdere wegen leiden naar Rome.
Danielle: Ondanks de traditionele rolverdeling bij mij thuis, hebben mijn ouders mij altijd gesteund in het maken van eigen keuzes, in mijn studie en ook zeker tijdens het opzetten van mijn onderneming. Ze hebben alles gedaan om mij zelfstandigheid te geven. Zo weet ik nog dat ik werd gestimuleerd om zo snel als mogelijk een bijbaantje te nemen en mijn rijbewijs te halen, zodat ik kon ervaren hoe het is om zelf iets te verdienen en zelf overal heen kon gaan zonder afhankelijk te zijn van anderen. Voor die stimulans ben ik ze nog altijd erg dankbaar en dit wil ik ook aan mijn kinderen doorgeven.
Angela: We hebben beiden geluk gehad met onze ouders, maar dit is natuurlijk niet bij iedereen thuis zo. Gelukkig zie ik steeds meer initiatieven ontstaan die jonge mensen – jongens én meisjes – helpen met de juiste skills, het zelfvertrouwen en de ervaring die nodig zijn om succesvol te zijn. Tegelijkertijd denk ik wel: ervaring krijg je door te doen, door te handelen, niet door naar een scherm te kijken. Ik heb door de jaren heen geleerd, dat jijzelf degene moet zijn die voor jou opkomt. Anderen gaan het niet doen, om hun eigen diverse redenen.
Danielle: Dat ben ik met je eens. Het gaat er in eerste instantie om dat jonge mensen worden gemotiveerd om hun eigen ideeën te ontwikkelen en de vrijheid hebben om hun eigen keuzes te maken en hun interesses te volgen. En daar dan vervolgens het zelfvertrouwen door krijgen om er ook daadwerkelijk iets mee te gaan doen. Want het klopt: uiteindelijk moet je het zelf doen en moet je voor jezelf opkomen.
Angela: Dat voor jezelf opkomen vind ik af en toe nog steeds moeilijk. Na beide zwangerschappen ben ik na mijn verlof gewoon weer fulltime gaan werken. De gemene opmerkingen die ik soms kreeg zoals: “Fulltime? Zou je dat wel doen?” Alsof ik geen goede moeder ben als ik fulltime werk. De opmerkingen knaagden aan mij tot het moment dat ik besloot dat een paar mensen met een mening mijn leven niet bepalen. Ik ben een leukere moeder als ik werk. Natuurlijk is het soms uitdagend om alle ballen in de lucht te houden, maar mensen zullen er altijd een mening over hebben wanneer je als vrouw een carrièredrive én een gezin hebt. Maar het is aan jezelf om de balans gezond te houden en grenzen stellen hoort daar ook bij.
Danielle: En dat is precies de reden waarom ik het zo leuk vind dat ik jou via Teads ben tegengekomen. Onze levenspaden hebben veel overeenkomsten. Ook ik ben na een kort verlof weer fulltime aan de slag gegaan en had af en toe met dezelfde soort negatieve opmerkingen te maken. Ik weet nog dat ik toentertijd niet veel moeders in mijn omgeving had die ook weer fulltime aan de slag gingen. En nog steeds is het aandeel vrouwen dat deze werk-gezinsverdeling heeft in de minderheid.
Angela: Hoe ben jij met die opmerkingen omgegaan?
Danielle: In het begin vond ik het lastig. De vraag of je zo wel een goede moeder bent, komt toch binnen. En dan vraag ik me af op wat is dat dan gebaseerd is? Ik merk nu wel dat ik die opmerkingen makkelijker naast mij neerleg en de laatste jaren hoor ik ze eigenlijk ook minder. Wellicht komt dat ook doordat ik me minder aantrek van wat anderen zeggen, dat is dan wel weer het fijne van ouder worden.
Angela: Wat zou je tegen andere vrouwen willen zeggen in een soortgelijke situatie?
Danielle: Dat ze hun hart en eigen ideeën moeten volgen en ervoor moeten gaan als ze een carrière ambiëren. Duidelijk zijn tegenover jezelf en je partner helpt daar enorm bij. Er is overigens niets mis mee indien je als vrouw wel meer thuis wilt zijn, of dat je dit doet gedurende de periode dat de kinderen jonger zijn. Ik zie wel om mij heen dat vrouwen weer meer gaan werken en/of het weer fulltime (willen) oppakken zodra de kinderen wat ouder zijn. Het maakt eigenlijk niet uit, als je maar doet waar je zelf achter staat. Laat je niet beïnvloeden door negatieve opmerkingen.
Iedereen is zich ervan bewust dat een inclusieve samenwerking de toekomst is. Nu is het een kwestie van doorpakken.
Angela: Over goede voorbeelden en verandering gesproken. Als ik om mij heen kijk in de techindustrie zie ik dat ook hier veel veranderingen hebben plaatsgevonden in de afgelopen jaren. De werkomgeving wordt steeds inclusiever. We zijn er natuurlijk nog niet, maar we zijn op de goede weg. Bij Teads bijvoorbeeld werken we met een lijst met core values op het gebied van inclusiviteit en omgangsregels en dat werkt enorm goed.
Danielle: Wat ik vooral goed vind om te zien is dat ze deze core values in de praktijk ook echt zichtbaar worden toegepast. Bij alles wat jullie doen, wordt uitgelegd hoe dit wordt aangepakt aan de hand van de values, en dat op internationaal niveau. Als dat meer bedrijven zouden doen, werken we nog sneller toe naar een inclusieve werkomgeving.
Angela: Maar waar werken we naartoe? Wanneer is een diversiteitsbeleid een succes? Is dat wanneer iedereen zich gerespecteerd voelt en gelijk behandeld wordt? Of moet er nog meer gebeuren?
Danielle: Laten we beginnen met een gebalanceerde verdeling tussen mannen en vrouwen. Iedereen wordt op dezelfde manier behandeld: zowel qua salaris als qua mogelijkheden en kansen. Maar dat wordt geen gemakkelijk proces. Onze waarden, normen en gewoonten, en dus hoe wij met elkaar omgaan zit in cultuur ingebakken. Cultuur laat zich niet zo heel snel veranderen. Het is in ieder geval belangrijk dat we dit thema de komende jaren aandacht blijven geven.
Angela: Gemakkelijk wordt het misschien niet, maar haalbaar is het wel. We kunnen niet meer van een trend spreken. Iedereen is zich ervan bewust dat een inclusieve samenwerking de toekomst is. Nu is het een kwestie van doorpakken.
Danielle: We zijn inderdaad op de goede weg, we nemen misschien wel kleine stapjes, maar we gaan vooruit. Laten we die lijn vooral doorzetten. Als we allemaal ons best doen, kunnen we er samen echt voor zorgen dat er een betere, meer gelijkwaardige wereld ontstaat.
